7.8

Zaterdag 16/04/2016

Wat hadden we een dol fijne dag. We kwamen net terug van Isla de la Plata, waar we wel 100 dolfijnen naast ons bootje hadden zien zwemmen. Prachtig! Na het bekijken van de zonsondergang zijn we terug naar ons hostel gegaan en zijn we in een aardbeving beland van 7.8 op de schaal van Richter.

Hieronder doen we elk even kort ons verhaal om de situatie wat te schetsen.

Lotje:
We waren drie verdiepingen hoog in het hostel ons klaar aan het maken voor de avond. Op het moment dat het gebeurde was Kim beneden gezellig aan het kletsen met een andere gast van het hostel. Ik stond op het balkon toen de aarde begon te schudden en dat was het begin van een nachtmerrie. Ik besefte pas naar een paar seconden wat er eigenlijk gebeurde. Alle gebouwen gingen heen en weer en het leek net alsof ik in een boot terecht gekomen was die op een heftige zee aan het varen was. Aan de overkant gingen de gebouwen heen en weer en begonnen er dingen naar beneden te vallen. Dit was voor mij het moment dat ik dacht ‘IK MOET HIER ZO SNEL MOGELIJK WEG, IK MOET NAAR BUITEN’. Ook ons gebouw begon ook steeds heviger te schudden en de geluiden die ik op dat moment allemaal hoorde zijn onbeschrijfelijk. Samen met de andere studenten hebben we een sprintje getrokken naar het trappenhuis om zo snel mogelijk uit het gebouw te gaan. Door het donker begon ik in totale paniek rennen. Er viel van alles op onze hoofden (betonblokken, bloempotten, de trap begon van boven te scheuren) maar we bleven gaan. Ik heb letterlijk gerend voor mijn leven. Ik was zo bang. Ik was bang dat het gebouw zou instorten en dat ik er niet levend meer uit zou komen. Het leek ook allemaal zo lang te duren. Uiteindelijk ben ik buiten op straat beland en begonnen mensen te roepen dat we midden op de straat moesten gaan staan. Ik was Kim kwijt en ik raakte nog meer in paniek. Ik wilde terug naar binnen om haar te zoeken wat natuurlijk helemaal geen slim idee was maar ik wilde zo graag dat Kim bij ons was. De andere meiden hielden mij tegen. Uiteindelijk is Kim terug naar het hostel gekomen omdat zij natuurlijk ook weggerend was want er kwam misschien nog een tsunami. EEN TSUNAMI? Ik had daar nog geen moment over nagedacht terwijl het hostel 1 minuut van de zee lag.  Ik wilde  zo snel mogelijk weg van de zee en zat vol spanning.
Ik ben opgelucht maar ondanks dat zit ik nog steeds met angst. Angst voor een eventuele naschok ook al zullen we deze amper nog voelen. Ik heb slecht geslapen, bij elk geluid sprong ik op en begon mijn hart sneller te kloppen. Ik wilde dat gevoel wat ik die nacht van de aardbeving had gehad niet nog eens op zo’n korte tijd meemaken. Gelukkig ben ik uiteindelijk in slaap gevallen en ben ik nu echt een stuk rustiger geworden. Ik had nooit gedacht dat dit mij zou overkomen maar ik ben blij dat ik het allemaal nog kan navertellen.

 
Kim: 

Na de prachtige zonsondergang wilden we allemaal gaan douchen om daarna lekker te gaan eten. Ik bleef uiteindelijk nog op het gelijkvloers in de ruimte waar allemaal hangmatten hingen, aangezien er al te veel mensen in de kamer klaarstonden om in de douche te springen. Ik was met een Oostenrijkse jongen (die ook in het hostel verbleef) aan het praten in de hangmat toen ik plots bevingen voelde. Ik wist niet goed wat er gebeurde en de jongen (Julian heette hij) riep heel luid: “This is an earthquake, run!!!”. Ik liep vliegensvlug naar buiten en ik was nog geen 2 meter ver geraakt toen alle straatlichten uitvielen. Op dat moment bevroor ik enkele seconden en mijn eerste instinct daarna was om terug naar binnen te gaan voor de andere meisjes. Zij zaten namelijk nog boven en ik kon alleen maar denken ‘Ik moet hen halen’. Julian en de hostel uitbater (ook nog een jonge en toffe kerel) stonden enkele meter van mij verwijderd op straat. Ik maakte al aanstalten om terug naar binnen te lopen voor de meisjes toen zij mij heel hard riepen “Don’t go inside, it’s not safe, you have to be on the streets”. Toen heb ik maar mijn knop omgedraaid en ben ik gewoon gaan lopen richting hen. Ik stond in het midden van de straat en zag alle gebouwen rondom mij beven. De grond schoof precies weg onder mijn voeten. Ik werd helemaal nerveus en Julian riep dat we moesten lopen. We wisten niet waar het epicentrum lag, stel dat dit in de zee zou zijn kon er een tsunami komen. Aangezien het al donker was konden wij ook de zee, op 100 meter verwijderd van ons, niet zien. Hij nam mijn hand en we begonnen gewoon te lopen voor ons leven, zo ver mogelijk naar boven om veilig te zijn. Tijdens het lopen kon ik gewoon niet helder denken. Ik keek alleen maar naar beneden om te zien als de grond niet onder mijn voeten zou splitsen. Overal rond mij liepen gillende mensen en huilende kinderen die precies allemaal niet wisten wat hen overkwam, net zoals mij. Eenmaal een halve kilometer verder werd het duidelijk dat de beving gedaan was. Ik heb toen met Julian een mototaxi genomen richting het hostel. Toen ik aan het hostel aankwam stonden de andere meisjes volledig overstuur te wachten op mij. Rozanne was aan het roepen en vloog rond mijn nek. Lotje huilde en toen bleek dat ze bijna naar binnen was gelopen om mij te gaan zoeken, ook al was dit voor haarzelf heel gevaarlijk. Ze hebben blijkbaar ook 10 minuten lang mijn naam staan roepen, maar ik was nergens te bespeuren aangezien ik zelf gaan lopen was. Godzijdank waren we na het langste kwartier van ons leven terug herenigd met z’n zessen. Ik denk dat ik nog nooit zo bang ben geweest in mijn leven, maar ben toch trots dat ik heel koelbloedig heb kunnen reageren in zo’n crisissituatie.

 

Samen met de hostel mensen zijn we de bergen in getrokken. We hadden alles achtergelaten maar dat maakte allemaal niet uit. Het belangrijkste was dat we dit zouden overleven.

Uiteindelijk boven op de berg kwamen we een familie tegen die ons graag in huis wilde nemen voor de nacht. We zaten nu hoog genoeg en we konden op adem komen. We hebben elkaar goed vastgepakt en gehoopt dat het ergste nu voorbij was. De mensen met wie we waren waarschuwden ons nog voor eventuele naschokken en dat ons verschrikkelijk nerveus. Niet nog eentje hè en we liepen dan ook maar te ijsberen in het rond. Uiteindelijk zijn we toch gaan slapen. Om precies 2u15 kwam er een naschok. We zijn nog nooit zo snel wakker geworden. Wij sprongen direct uit ons bed omdat we zo snel mogelijk naar buiten wilden en iedereen rende over elkaar heen om als eerste de deur te bereiken. Eenmaal buiten was de naschok al gedaan en hebben we nog proberen te slapen totdat het licht was.

Wat was dit een heftige ervaring. Hilde heeft ons de volgende dag opgehaald omdat er geen bussen naar Guayaquil reden en we zijn nu in Casita Belga. Iedereen was zo aardig die nacht en de mensen van het hostel zijn de hele tijd bij ons gebleven. De man van het hostel heeft ‘s nachts het hostel bewaakt om onze spullen veilig te houden terwijl er nog een tsunami alarm was aangegeven. De vrouw is bij ons gebleven. ‘S nachts zijn er matrassen en eten met de auto naar boven gebracht omdat we nog niks gegeten hadden en zodat we konden slapen. We zijn zo dankbaar voor de gastvrijheid van de Ecuadoranen en hopen dat wij dit nooit niet meer moeten meemaken.

Om toch nog een positieve wending aan het verhaal te geven willen we nog enkele foto’s van onze mooie ervaringen in Puerto Lopez met jullie delen. Ondanks wat we hebben meegemaakt vinden we het ook belangrijk om de mooie momenten niet te vergeten. We willen nog volop genieten van de laatste 2 weken, in hoeverre dat mogelijk is.

Lotje & Kim

bewogen weken

Hola Hola,

De laatste maand is aangebroken! Na onze vrije dagen hadden we echt weer zin om aan de slag te gaan. In de laatste 2 weken zijn we op bezoek gegaan bij vakantiekampen hier in de wijk die door een Cubaans koppel is opgezet. We werden heel hartelijk ontvangen. Toen we aankwamen hadden de kinderen toevallig zangles en het was ontzettend leuk om dit eens mee te maken.

Iedereen is welkom in de lessen en zij ontvangen dagelijks zo’n 80 leerlingen. Er worden allerlei lessen aangeboden en hun uiteindelijke doel is om een permanente kunstschool op de richten voor de kinderen in de wijk. De kinderen kunnen zich zo op een creatieve manier uiten en genieten van leuke activiteiten. Door het opzetten van de organisatie komen kinderen ook niet in het verkeerde milieu terecht en wij hebben dan ook veel bewondering voor alles wat zij doen.

Op onze stageplaats hadden we deze week weer niet zo goed nieuws. Het dak zou hersteld worden tijdens het verlof (de vorige 2 weken) maar door onvoorzichtig werk zijn er allemaal gaten in de vloer gekomen. De kinderen konden hierdoor niet naar het kinderdagverblijf komen. In België zouden we gelijk alles regelen om zo snel mogelijk weer open te kunnen gaan maar de Ecuadorianen doen alles heel rustig aan. De begeleidsters hebben twee dagen lang gepraat over de ernst van de vloer en het dak, toch bleef actie uit. Bovendien werden de ouders niet verwittigd maar ze kwamen zelf naar het kinderdagverblijf toe om vervolgens te horen dat ze dicht waren. Communicatie verloopt dus ook op een hele andere manier dan dat wij gewend zijn.

Er waren deze week dus geen kinderen en dit was voor ons het perfecte moment om het schilderproject voort te zetten. We hebben bijna alle poortjes af en het was echt leuk om hiermee bezig te zijn. We zaten elke dag helemaal onder de verf! Niet alle begeleidsters waren even geïnteresseerd maar één tia was enthousiast en hielp mee om de voorbeelden op de poortjes te tekenen met wasco. Ze gaf ons tips over hoe we het beste konden schilderen en we bedankten haar voor het helpen.

Inse komt helpen 🙂

We kunnen niet wachten om volgende week de kinderen weer in onze armen te nemen en nog drie volle weken van hen te genieten. We zullen dit weekend wat gaan uitwaaien aan de zee. Cocktails drinken, surfen en dolfijntjes spotten. We kijken er al naar uit!

Besos

Lotje & Kim

Photodiary: Baños // Puyo // Chimborazo

    

STAGE: WEEK 5 & 6

We gaan nog altijd met veel plezier naar onze stageplaats. De kinderen kennen ons inmiddels goed en zij knuffelen ons dan ook elke ochtend een goedemorgen. Dit zorgt ervoor dat we elke ochtend met een mooie glimlach beginnen aan onze dag. De eerste maand stonden we in twee leefgroepen te werken zodat de kindjes ook ons goed konden leren kennen.

We hebben de laatste 2 weken weer hele leuke activiteiten gedaan met de kinderen. Ze mochten met hun vingertjes in de verf om deze vervolgens op een wit papier te drukken. Ze genoten zichtbaar van de activiteit en ook de begeleidsters van de andere groepen waren enthousiast. Ze zagen hoe we bezig waren en vroegen of wij deze activiteit (en de activiteit met de namen die we enkele weken geleden hebben uitgevoerd) ook in hun leefgroep wilden doen bij de oudere kinderen. We vonden dit super leuk om te horen en we besloten dit dan ook een dag later uit te voeren. Het was leuk om eens te werken met wat oudere kinderen en we werden daar ook door begeleidsters goed ontvangen. We plannen nu ook activiteiten voor het hele kinderdagverblijf om zo alle kinderen te laten genieten. Het is voor ons een kleine moeite om iets meer materialen te nemen en zo hebben alle kinderen hier plezier aan.

We zijn ook eindelijk kunnen beginnen aan ons project met de poortjes. We hadden enkele weken geleden aan de opvoedsters gevraagd als we de poortje die de leefgroepen scheiden mochten beschilderen met leuke tekeningen. We hebben hiervoor voorbeeldjes gemaakt en hebben deze laten aan hen laten zien. Na het kopen van de verf zijn we eindelijk aan de slag kunnen gaan met het eerste poortje. Voorlopig zijn we nog met z’n tweeën aan het schilderen, hopelijk kunnen we binnenkort ook op de samenwerking van de tia’s rekenen. Het zou leuk zijn als we dit project samen als team kunnen realiseren om de opvang zo wat kleurrijker te maken.

Sinds vandaag hebben we 2 weken ‘verlof’, aangezien de opvang in deze periode gesloten is. De opvoedsters hebben ons gevraagd om voor moederdag (in mei) iets te maken met alle kinderen voor de mama’s. We dachten aan een leuk kaartje met een foto van elk kind op die een hartje vasthoudt. Het kaartje kunnen ze nog verven met sponsjes in de vorm van een hartje. We zullen zien hoe we de activiteit net zullen aanpakken, maar we kijken er al vast naar uit om samen met de kindjes voor alle mama’s iets heel mooi te maken. Hier alvast enkele foto’s:

Binnenkort komt er een update over onze trip naar Baños / Puyo / Riobamba en de Chimborazo. We wachten nog heel even tot we de mooiste foto’s hebben om met jullie te delen.

Besos

Lotje & Kim

PHOTODIARY: CUENCA // INGAPIRCA

STAGE WEEK 3

Hola!

Voor ons is het hier echt een paradijs. Wij zijn allebei groenten -en fruitliefhebbers en de mango’s vallen hier letterlijk uit de bomen. Groenten en fruit zijn bovendien allemaal super goedkoop in de winkeltjes hier om de hoek, dus elke avond is dat weer lekker smullen.

Het was voor ons even afwachten hoe stage weer zou zijn na de begrafenis van de verantwoordelijke. Eigenlijk verliep alles weer zoals vanouds. Het was toch even zoeken. We mochten niet te veel doen met de kinderen. Ze moesten rustig op een stoeltje zitten en mochten vooral niet te wild doen. We vonden dit lastig om te zien en besloten om thuis eens na te denken over activiteiten. Eerst maar een rustige activiteit proberen om te zien hoe dit zou gaan lopen. We namen de dag erna een activiteit mee die gelijk goed ontvangen werd door de begeleidsters. We hadden dierenplaatjes gemaakt en daarbij kleurplaatjes overgetekend.

We waren blij dat de begeleiders zo enthousiast reageerden en dit smaakte naar meer. We namen deeg mee om met de kinderen te kneden en we maakten hun naam op een papier waar ze met geverfde handjes overheen mochten gaan. Het gevoel van de verf op hun handen deed hun zo hard lachen, heerlijk om te zien. We hebben de werkjes opgehangen in de ruimte omdat er verder niks hangt van de kinderen. Het is zo mooi om te zien hoe trots ze zijn op wat ze gemaakt hebben. Zij wijzen continue naar hun naam of gaan op een stoel staan om bij hun werkje te kunnen.

 

De begeleidsters doen tijdens de activiteiten mee en stellen vragen over hoe we het gemaakt hebben. Ze zijn heel nieuwsgierig. We maken vooral gebruik van kosteloos materiaal, hier kun je namelijk mooie dingen meemaken. We vinden het fijn dat we de ruimte krijgen om activiteiten te doen. De kinderen en begeleidsters genieten ervan en we hopen hen zo ook te motiveren om activiteiten te doen doordat zij zien wat voor effect dit heeft op de kinderen.

We hebben ook eens goed naar de ruimte gekeken en kwamen tot de ontdekking dat de poortjes (zie foto) nog niet beschildert zijn. We vroegen aan de begeleiders of we hier iets moois op mochten schilderen en dit vonden zij helemaal prima. We zullen na het weekend wat voorbeeldjes maken om in overleg met hen een keuze te maken wat we uiteindelijk erop zullen gaan schilderen.

Tijdens onze stage hadden we ook tijd om wat vragen te stellen. Zo zijn we o.a. te weten gekomen dat de ouders 5 dollar per maand betalen voor de opvang van hun kindje.

Dit weekend zijn we thuis gebleven om even te rusten van de zware stageweek. We zullen ineens de komende weekend-tripjes plannen en uitzoeken welke prachtige dingen we nog allemaal hier willen zien in Ecuador. Op naar een nieuwe stageweek!

Besos

Lotje & Kim

Photodiary: La fin de semana a Puerto Engabao

No dejes hasta mañana, lo que to puedes hacer hoy día

Zaterdag 13 Februari ’16

Vandaag zijn we met z’n allen op uitstap geweest naar Isla Santay. Isla Santay is een recreatiedomein ten oosten van Guayaquil. Het eiland bestaat alleen maar uit natuur, opmerkelijke dieren en een kleinschalig dorpje waar enkele gezinnen wonen. Op het eiland vindt je krokodillen, verschillende vogel- en insectensoorten en andere dieren. Vanuit Guayaquil hebben we elk voor 4 dollar een fiets gehuurd om zo de brug naar Isla Santay over te fietsen. Op het domein zelf is alles bereikbaar via fiets of te voet. We hebben wel een beetje een verkeerde dag uitgekozen, het was zeker 40 graden in de zon! Toch zijn we tevreden, hebben we even sportief gedaan!

Zondag 14 Februari ’16

We waren al eerder uitgenodigd door Maria, een vrouw die normaal gezien elke zomer komt koken in de Casita Belga. Maria heeft net een eigen restaurantje opengedaan in Guayaquil. Normaal gezien gingen we de eerste week langsgaan om bij haar te gaan eten, maar ze was dicht door carnaval. Vandaag zijn we er eindelijk geraakt. Toen we aankwamen had ze de tafel al gedekt voor ons en we werden al snel bediend. Scampi’s, gekruidde zwaardvis, avocado’s, eitjes, een slaatje met rode biet en wortel, puree, noem maar op. Allemaal heel lekker en een hele goede gastvrouw!

Na het eten en na het zoeken welke bus we moesten nemen naar het centrum zijn we nog even langs de artisanale markt gegaan. Hier hebben we in feite alleen maar postkaartjes gekocht, voor de echte souvenirtjes wachten we nog tot ons tripje naar het binnenland. ’S Avonds maakte Hilde nog lekkere courgette-tomatensoep voor ons en we waren klaar om te chillen.

 Maandag 15 – Woensdag 17 Februari ’16

Cristo del consuelo (de wijk waar wij stage volgen) 

Maandagmorgen stonden we weer fris en fruitig om zes uur uit ons bed. We keken uit naar weer een week stage en vooral om de kinderen te zien. Vol enthousiasme vertrokken we maar eenmaal bij onze stageplaats aangekomen stonden er ontzettend veel mensen buiten. We vroegen aan de kindbegeleidster aan de deur wat er aan de hand was en zij vertelde dat Maribel (rond de 30 jaar), onze stagebegeleidster, diezelfde nacht was overleden aan een voedselvergiftiging. Hulp kwam helaas te laat. We schrokken van het nieuws ondanks het feit dat we Maribel niet echt gekend hebben. Er heerste een verdrietige en sombere sfeer. Een andere kinderbegeleidster kwam naar ons toe en na haar een dikke knuffel te hebben gegeven vroeg zij of wij mee naar binnen wilde gaan. Maribel’s huis was namelijk naast het kinderdagverblijf en hier was haar lichaam geborgen. Dit vonden we beide moeilijk. De hele situatie gaf ons een verdrietig gevoel. Uit respect voor Maribel, haar familie en de kinderbegeleidsters zijn we meegegaan naar binnen. De hele familie zat in een kring verspreid in de kamer. We wisten niet zo goed wat we moesten doen maar gaven iedereen een kus. Eenmaal buiten hebben wij nog gevraagd of we iets voor hen konden betekenen en of wij nog ergens mee konden helpen. Ze vonden dit echter niet nodig en het kinderdagverblijf zal tot donderdag dicht blijven. We zijn toen maar vertrokken naar huis met toch wel een bittere nasmaak.

Op woensdag was Maribel haar begrafenis. We waren gevraagd door Hilde om mee te gaan. We vertrokken rond 10u naar Maribel’s huis om vanaf daar mee te gaan met familie en vrienden. Toen we daar aankwamen waren er veel mensen aanwezig en klonk er muziek uit de speakers. Samen met Hilde gingen we naar binnen om Maribel nog eens te begroeten. Iedereen had veel verdriet en dit kwam bij ons goed binnen. Eenmaal buiten klonk het mooiste rustige liedje ooit wat ervoor zorgde dat we onze tranen niet meer in konden houden. Er waren zoveel mensen aanwezig. Familie, vrienden, veel mensen uit de buurt en van de organisatie Mujeres de Lucha. De kist werd op een gegeven moment door enkele mannen (voornamelijk broers) naar buiten gedragen en samen met iedereen liepen we achter de kist aan door de wijk. We stopten op een gegeven moment bij een huis/kerk (iglesia evangelista) waar er luid werd gezongen en geklapt op muziek. Vervolgens werd de kist in de auto geplaatst en gingen wij met een van de bussen mee die werden geregeld. We kregen het gevoel dat zij het heel fijn vonden dat wij er waren en voor ons was het een fijn gevoel dat we op die manier een beetje steun konden geven.

We reden naar de begraafplaats. Ondertussen scheen de felle zon op ons hoofd. Op de plek waar Maribel begraven werd, werd iets voorgelezen maar ook weer veel gezongen. De emoties liepen hoog op. Het was vooral enorm heftig om de 3 kinderen van Maribel die jonger dan ons zijn (12,9 en 5) zo in tranen te zien en zij schreeuwden dan ook heel vaak ‘Te quiero MAMA!”. Dit was voor ons één van de meest emotionele momenten van de hele dag. Kort daarna vertrokken we om vervolgens thuis even in het zwembad te plonsen, we waren namelijk uitgedroogd en half verbrand.

Het was een bijzondere dag. Het was heel mooi om te zien hoe de mensen hier de emoties de vrije loop laten en niet bang zijn om deze te tonen. We kregen het gevoel dat zij hier echt een hechte band hebben met elkaar, niet alleen familie maar ook de mensen uit de buurt. Het is een bijzondere ervaring geweest en wij willen dan ook vooral aan iedereen mee geven (quote van op de begrafenis):

“ No dejes hasta mañana, lo que to puedes hacer hoy día.”

“Wacht niet tot morgen met wat je vandaag kunt doen.”

Lotje & Kim

Stage

Woensdag 10 februari ‘16

Vroeg uit de veren! Om 6u00 ging de wekker al. Vandaag gingen we alle stageplaatsen bezoeken van de studenten die hier verblijven. We konden zo kennis maken met de verschillende organisaties en op die manier weten we ook waar de andere studenten over praten wanneer ze na een vermoeiende dag thuis komen.

Onze eerste stop was het kinderziekenhuis ‘Leon Becerra’. Hier werden we heel hartelijk ontvangen door Alejandra, de assistente van Ricardo Koenig (de oprichter). We namen eerst plaats in een zaal waarbij we wat uitleg kregen over de organisatie. We moesten ons voorstellen in het Spaans… Oh nee. Gelukkig ging dit heel goed. We kregen een schriftje om in te schrijven en wat snoepjes. Kun je je dat voorstellen? De mensen zijn zo dankbaar dat we hier zijn, dat we hier stage willen doen en dit zorgde ervoor dat wij onszelf gelijk welkom voelde.

De volgende stop was het weeshuis. Deze plek is in principe geen echt weeshuis maar een opvangtehuis voor kinderen van ouders die de ouderrechten ontzegd zijn. De kinderen keken ons nieuwsgierig aan en toen we eenmaal in het muzieklokaaltje zaten gingen er een aantal kinderen voor ons optreden. Dit was geweldig om te zien. In het begin waren ze nog wat verlegen en durfden ze ons niet aan te kijken maar het feit dat ze de uitdaging hebben aangegaan is heel inspirerend. De kinderen kunnen in het lokaal op allerlei muziekinstrumenten oefenen. Na het optreden was het onze beurt en moesten wij ook een liedje zingen voor de kinderen. Daar stonden we dan met alle studenten op een rijtje K3 uit volle borst mee te zingen. Oyla lélé!

De zon begon al flink te schijnen en het was bijna tijd voor onze stageplaats te gaan bezoeken. Eerst gingen we nog langs een rusthuis waar ook één van de studenten stage gaat doen. Er zaten drie oude mannen in de achtertuin. Één van hen, Pedro, had een gitaar en noemde ons ‘de engeltjes uit de hemel’. Hij zong een liedje over Guayaquil en ‘nina’s bonitas’. Hier begonnen we allemaal wel van de stralen. Echte casanova’s die mannen hier!

Daarna liepen we door naar het kinderdagverblijf waar wij stage gaan doen. Hoe verder we de wijk in liepen hoe slechter de wijk zag. De betonnen wegen werden zandpaden en er stonden houten huisjes langs de kant van de wijk (aan de rivier). Aangekomen bij de kinderopvang werden we enthousiast ontvangen door de kindbegeleidsters.

Nog één stageplaats te gaan, helemaal aan de andere kant van de stad. We slenterden langzaam door de wijken met de zon recht op ons hoofd. We waren al aardig verbrand maar dat mocht de pret niet drukken. We hebben ter plekke nog kort geluisterd naar de voorzitster van de organisatie die opkomen voor de vrouwen in Ecuador om vervolgens vliegensvlug naar onze casita te gaan om in het zwembad te duiken. HEERLIJK verfrissend en net op tijd we waren helemaal op.

Donderdag 11 februari ‘16

Weer een vroege dag vandaag. Vanaf heden zullen we elke keer rond 6u moeten opstaan om tijdig op de stageplaats te zijn. Om 8u werden we verwacht in ‘Estrellitas del futuro’ (sterren van de toekomst), de kinderopvang waar we de volgende 12 weken gaan werken. De opvang is gelegen in de sloppenwijk ‘Cristo del Consuelo’, één van de armste wijken van de stad. Toen we om 8u aankwamen was er amper iemand aanwezig, enkel 1 kindbegeleidster en één kindje. We wisten niet heel goed wat we moesten doen of wat van ons verwacht werd. Toen de andere verzorgsters op hun dooie gemak aankwamen hebben we enkele keren gevraagd als we met iets konden helpen. We kregen een snel, Spaans en vaag antwoord. Beetje per beetje kwam er wat meer schot in de zaak. We werden gevraagd om wat mee te helpen in een specifieke leefgroep, om daar wat te spelen met de kinderen en hen eten te geven. We zijn in deze groep uiteindelijk de hele dag gebleven.

Vrijdag 12 februari ‘16

Opnieuw een drukke dag! Vandaag hebben we een beetje het idee gekregen wat we de volgende maanden zullen moeten doen. We hebben een specifiek dagverloop:

• Rond half 10 eten de kinderen ontbijt (bolos met melk)
• Daarna is het tijd om te ‘spelen’
• Rond 11u moeten de kinderen gaan douchen, wij helpen ze hier natuurlijk bij want ze zijn allemaal nog te klein om zichzelf goed te wassen
• Tussen het douche-moment en het eetmoment mogen ze weer wat vrij rondlopen
• Rond 12u30 is het middagmaal, dit bestaat vaak uit soep en eventueel daarna nog een ‘hoofdgerecht’ (we merken dat het vaak te veel eten is voor de kinderen) en nog een sapje
• Na het middagmaal gaan de kinderen slapen, ze slapen hier allemaal samen naast elkaar op een matras (er is dus geen afzonderlijke slaapruimte), is wel goed voor hun sociale ontwikkeling!

Onze opvallendste observatie van de vorige dagen op stage

• Ze hebben hier een hele nonchalante manier van omgaan met de kinderen. Er is niet heel veel fysiek contact en de ontwikkeling wordt bijlange niet zo hard gestimuleerd als bij ons in België. Er was heel veel materiaal en speelgoed ter beschikking, maar deze werd jammer genoeg niet aangeboden aan de kinderen. We hopen dat we in de toekomst een ruimer aanbod mogen meemaken.

Besos

Lotje & Kim

domingo -> martès

Hola!

Zowel de voorbije dagen als vandaag hebben wij nog ‘vakantie’ gehad. Morgen gaan we samen met Hilde en de 8 andere studenten alle stageplaatsen gezamenlijk gaan bezoeken. Op de stageplaats kunnen we dan eindelijk onze uurroosters bespreken. Vanaf donderdag worden we dan in het echte leven gesmeten. Tijdens de laatste dagen hebben we nog heel wat leuke dingen gedaan. Hieronder vinden jullie een overzichtje:

Zondag 7 Februari ’16

Op zondag hebben we nog lekker uitgerust. Rond 14u zijn de andere studenten uit Artevelde, die in Tante Bert (studios) verblijven, langsgekomen om te zwemmen. Als welkom heeft Hilde een cocktail voor ons gemaakt met rum, passievrucht en grenadine (superlekker!). ’S avonds zijn de studenten uit de Kempen (Thomas More) aangekomen na dezelfde lange vlucht die wij hebben doorgemaakt. Na het eten hebben we met z’n zessen en Hilde een typisch Spaans/Ecuadoraans spelletje gespeeld met dobbelstenen en potjes. Echt denkwerk!

Maandag 8 Februari ’16

Op maandag hebben we een hele leuke toer gedaan samen met alle andere studenten. In totaal zijn we met 10: 1 meisje uit lager onderwijs, 3 uit kleuteronderwijs, 1 uit ergotherapie en 3 uit sociaal werk. Hilde nam ons mee naar een park in het centrum van Guayaquil waar tientallen leguanen vrij rondlopen tussen de mensen. Echt super coole beesten, je kunt ze zo aanraken!

Daarna gingen we samen verder naar de Malecon, de dijk die naast de Guayas (rivier) gebouwd is. We zijn de hele dijk afgestapt richting Las Peñas, de wijk op de berg met de mooie gekleurde huisjes. In deze wijk stond er bewaking op straat, blijkbaar wordt er hier geregeld gestolen… Overal waren mensen en kinderen op straat, enthousiast met waterballonnen aan het gooien en schuim aan het spuiten. Zo gaat dat hier als het carnaval is. In plaats van hun te verkleden, is het één groot waterfestijn. Doet echt wel deugd met die warmte. We zijn op de berg gewandeld naar de vuurtoren, en dan nog eens in de vuurtoren tot helemaal boven. Eenmaal boven hadden we een spectaculair zicht over de hele stad.

Met Inse (sociaal werk)

Na de sightseeing zijn we met z’n allen onze dorst gaan lessen op een terrasje in de wijk. Op een bepaald moment kwam het echte regenseizoen er aan en we moesten er natuurlijk door. Na een lange wandeltocht zaten we eindelijk op de bus. Er zijn veel verkopers hier op de bussen. Ze stappen op en dan komen ze rond met waterflesjes, snoep en andere artikelen. Sommigen komen ook gewoon even een speech geven. Zo stapte er een vrouw op de bus die echt 20 minuten constant en héél luid door heel de bus zat te roepen ‘La palabra de Dios’ (het woord van God) met daarna derest van de christelijke preek. Uiteindelijk hadden we door dat ze zeker 10 keer hetzelfde herhaalde. De lokale mensen op de bus geven hier niets om, ze doen gewoon hun ding verder en laten haar doorratelen. Dit zijn dingen die je bij ons niet zou zien. Wij zouden ze misschien al lang van de bus hebben gegooid. We merken aan veel zaken dat het leven hier helemaal anders verloopt dan thuis. We hebben ook nog nooit zoveel aandacht gehad als hier. Iedereen bekijkt ons en spreekt ons aan, alsof we van een andere planeet komen.

Eenmaal thuis hebben we allemaal een lekkere douche genomen (onderweg van de bus naar huis zijn we nog eens besmeurd met modder, voor carnaval) om daarna gezellig samen spaghetti te maken.

Dinsdag 9 Februari ‘16

Vandaag vooral rustig aan gedaan. Vanmorgen zijn we even met Hilde en Rosanne (de studente lager onderwijs) naar de markt geweest maar er was jammer genoeg redelijk veel dicht, waarschijnlijk omdat het feestdag is. ’S Middags zijn we in onze wijk gaan eten bij de locals. Voorgerecht: kippensoep, hoofdgerecht: rijst met linzen en gefrituurde vis (met de kop er nog aan!!). En supergoedkoop dan nog wel: ongeveer 3 dollar voor alles + 50 cent voor een flesje water.

Met een volle maag zijn we in het zwembad gesprongen voor een frisse duik, je gaat nogal zweten van warm eten in combinatie met de temperatuur hier. Lotje is daarna met Hilde en Rosanne nog een stukje gaan fietsen, wel over een brug naar een rustig eilandje want anders is fietsen hier onmogelijk met dat verkeer. Kim is met de andere meisjes gezellig thuis gebleven om wat uit te rusten, te lezen en de blogpost te schrijven.

Nu gaan we nog wat salade en de restjes van de vorige dagen opeten en daarna vroeg in ons bed, want morgen moeten we er om 6u uit om de stageplaatsen te gaan bezoeken. Binnenkort meer over de stage en onze avonturen!

Besos

Lotje & Kim